Manevî Danışmanlıkta Tasavvuf Terapisi
Özet Görüntüleme: 461
/ 
PDF İndirme: 290
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.6526362Anahtar Kelimeler:
Manevî Danışmanlık, Tasavvuf Terapisi, Murâkabe, Takvâ, İstikâmet, Tövbe, TevekkülÖzet
İnsan, beden ve ruh yapısıyla bir bütündür. Modern dünya, insanın bedenî ihtiyaçlarını karşılamaya öncelik vererek, manevî ihtiyaçlarını göz ardı etmiştir. Oysa insanın huzur ve mutluluk içerisinde yaşaması, manevî yönüyle bütünleşmesine bağlıdır. Modern kültürün etkisiyle bireyselleşen, bencilleşen ve bunlara bağlı olarak yalnızlaşan bireyler, huzuru ve mutluluğu yakalayamamakta, bu nedenle yeni arayışlara ve inanışlara yönelmektedirler. İnsanı manevî yönüyle topluma kazandırmak ve insanın iç dünyasında özünü bulması için tasavvuf merkezli manevî danışmanlık, son yıllarda önem kazanmıştır. Manevî danışmanlık çalışmaları, ‘manevî destek/bakım’ çalışmaları olarak yaşlı ve kimsesizlere yönelik olarak başlamış, genişletilerek tüm toplum bireylerine ulaşılması hedeflenmiştir. Bu makalede manevî danışmanlıkta tasavvuf terapisinin imkânları araştırılmaktadır. Manevî danışmanlıkta tasavvufî anlayış tarzının tasavvufî, psikolojik ve terapik etkileri ele alınmaktadır. Bu noktada manevî danışmanlıkta murâkabe anlayışının davranış kontrolü, takvâ anlayışının benlik kontrolü, istikâmet anlayışının duygu durum bozukluğu, tövbe anlayışının umut ve kendini yenileme bilinci, tevekkül anlayışının sevgi ve ümit duygusu üzerindeki etkileri incelenmektedir.
Referanslar
Ankaravî, İ. (1869). Minhâcü’l-Fukârâ. İstanbul: Rıza Efendi Matbaası.
Atkinson, R., Atkinson., R.C. Hilgard, E.R. (1995). Psikolojiye Giriş II, (çev. Kemal Atakay, Mustafa Atakay, Aysun Yavuz), İstanbul: Sosyal Yayınları.
Bosbyshell, W.A. (1970). Some Correlates of Empathic Counseling Behavior of Episcopal Clergymen. Florida: University of Florida Press.
Bülbül, M. (2013). Almanya’da Hastanelerde Yapılan Manevi Bakım ve Din Hizmeti, Vaaz ve Vaizlik Sempozyumu, Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları.
Cebeci, S. (2010). Bir Din Öğretimi Yaklaşımı Olarak Dini Danışma ve Rehberlik. Değerler Eğitimi Dergisi, 8(19), 53-69.
Frame, M.W. (2003). Integration Religion And Sprituality in Counseling. New York: Brooks/Cole.
Genia, V. (1994). Secular Psychoterapist and Religious Clients: Professional Considerations and Religious Consideretions. Journal of Counceling & Development, 72, 395-398.
Grof, S. (2002). Geleceğin Psikolojisi. (çev. Sezer Soner), İzmir: Ege Meta Yayınları. Horozcu, Ü. (2010). Tecrübî Araştırmalar Işığında Dindarlık ve Maneviyat ile Ruhsal ve Bedensel Sağlık Arasındaki İlişki. Milel ve Nihal, 7(1), 209 - 240.
Hökelekli, H. (2009). Psikolojiye Giriş. İstanbul: Düşünce Kitabevi.
Jordans, M. J. D. (2003). Training Handbook on Psychosocial Counselling for Children in Especially Difficult Circumstance. Nepal: Unicef Publishing.
Kaymakçan, R., Şirinh, T. (2013). Bilişsel-Davranışçı Psikoterapi Yaklaşımı ile Bütünleştirilmiş Dini Danışmanlık Modeli’nin Din Eğitimi Alan Erkek Üniversite Öğrencilerinin Durumluk ve Sürekli Kaygı Düzeylerine Etkisi. DED, 11(26), 111-148.
Kelly, E.W. (1994). The Role of Religion And Spirituality in Counselor Education: A National Survey. Counselor Education And Supervision, 33(4), 227-237.
Koç, M. (2016). Diyanet İşleri Başkanlığı’nın Hastanelerdeki Manevî Danışmanlık ve Rehberlik Hizmetleri (1995-2015): Sınırlılıklar ve Bir Eğitim Programı Önerisi, Manevi Danışmanlık ve Rehberlik içinde, ed. Ali Ayten, Mustafa Koç ve Nuri Tınaz, 1: 321362, İstanbul: Dem Yayınları.
Küçükcan, T. (2005). Modernleşme ve Sekülerleşme Kuramları Bağlamında Din, Toplumsal Değişme ve İslâm Dünyası. İslâm Araştırmaları Dergisi, 13, 109128.
Lartey, E.Y. (2003). In living Color, An Intercultural Approach to Pastoral Care an Counseling. New York: Jessica Kingsley Publishing. Murdock, N.L. Psikolojik Danışma ve Psikoterapi Kuramları, (çev. Füsun Akkoyun), Ankara: Nobel Yayınları.
Özoğlu, S.Ç. (2007). Eğitimde Rehberlik ve Psikolojik Danışma. Ankara: Ankara Üniversitesi Basımevi.
Patton, J. (2005). Pastoral Care in Context: An Introduction To Pastoral Care. Kentucky: Westminster John Knox Press.
Pazarlı, O. (1972). Din Psikolojisi. İstanbul: Remzi Kitabevi. Richards, P. S. (2005). Development and Validation of the Theistic Spiritual Outcome Survey, Psychotherapy Research, 15(4), 457-469.
Seyyar, A. (2008). Bakıma Muhtaç Özürlülere Dönük Manevi Bakım Uygulamaları 1, Din Hizmetleri Sempozyumu, Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları. Söylev, Ö.F. (1997). Türkiye’de dini danışma ve rehberlik: alanları, imkânları ve yöntemleri, diyanet işleri başkanlığı örneği (Doktora Tezi), Uludağ Üniversitesi, Bursa.
Sühreverdî, E.H. (1966). Avârifü’l-Maarif. Beyrût: Dâru’l-Kitabi’l-Arabiyyi.
Uludağ, S. (1999). Tasavvuf Terimleri Sözlüğü. İstanbul: Marifet Yayınları.
Yalom, J.F. (1965). Theory and Practise of Group Psychotherapy. New York: Paulist Press.
Yıldız, M.A. (2017). Akşemseddin’de Allah, Kâinat ve İnsan. Ankara: Kalem Neşriyat.
Yıldız, M.A. (2019). Elmalılı Hamdi Efendi’nin Bazı Tasavvufî Görüşleri. Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 14, 111-143.
Yıldız, M.A. (2019). Mystical Wievs of Elmalılı Hamdi in Accordance With Some Concepts, İlahiyat Alanında Araştırma ve Değerlendirmeler, Gece Akademi.
Yıldız, M.A. (2019). Hacı Hasan Dinç ve Bazı Tasavvufî Görüşleri, Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Mart, 2019, Sayı 14, 266288.
İndir
Yayınlanmış
Nasıl Atıf Yapılır
Sayı
Bölüm
Lisans
Bu çalışma Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License ile lisanslanmıştır.
Dergimizde yayımlanan makaleler, 