Hz. Peygamberin Vazifelendirdiği Din Görevlileri


Özet Görüntüleme: 258 / PDF İndirme: 105

Yazarlar

Anahtar Kelimeler:

Hz. Peygamber, görevlendirme, istihdâm, din

Özet

İslam’ın ilk döneminde Hz. Peygamberin atadığı din görevlilerinin yaptıkları vazifeler, günümüzdeki tüm din hizmetlerinin temelini oluşturmuştur. Allah Rasûlününün vazifelendirdiği din görevlileri; imamlık, müezzinlik, muallimlik, kadılık gibi pek çok alanda, bir peygamberin rehberliğinde ve yaptıkları işin kutsiyetinin şuurunda olarak görevlerini yerine getirmişlerdir. Hz. Peygamber, âyetlerin nüzûlünün akabinde hemen vahiy kâtiplerinden birini çağırmış ve âyetleri yazdırmıştır. Vahiy kâtipleri, Kur’ân-ı Kerîm’in yazım sürecinde önemli bir görevi ifa etmişlerdir. Rasûlullah, eğittiği muallimleri ile câhiliye dönemindeki bir toplumdan bütün insanlığa öğretmen ve rehber olacak insanlar yetiştirmiştir. Mescid-i Nebevî’nin bir köşesinde ilim tahsil eden ashâb-ı Suffe, İslâm dininin en önemli tebliğcileri olmuşlardır. İslâm’ın ilk dönemlerinde siyasal (yönetici) ve dini liderlik (imamlık) görevlerinin birlikte ifa edildiğini görmekteyiz. İmamlar, dini terminoloji ile namazda cemaate önderlik vazifesindeyken, aynı zamanda siyasal terminoloji ile de devlet başkanlığı görevini üstlenmişlerdir. Ezân, İslâm dininin Müslümanları ibadetlere davet yöntemi olmuştur. Müezzinlere, namaza davet amacıyla içeriğindeki Tevhîd ve Nübüvvet’i, güzel bir sesle insanlara duyurma görevi verilmiştir. İnsanlar arasındaki hukukî anlaşmazlıklar için ise şer‘î hükümlere göre çözümleme yapabilecek kâdılar tayin edilmiştir. İslâm dininin toplum, devlet ve medeniyet anlayışının tesisi evresinde din görevlilerinin önemli vazifeler ifa ettiklerini söyleyebiliriz.

Referanslar

Abdülrezzak, Ebû Bekr Abdürrezzâk b. Hemmâm b. Nâfi‘ es-San‘ânî elHimyerî. (1982). el-Musannef, thk. Habîburrahman el-‛Azamî. Beyrut: Mektebetu’l-İslâmî.

Atalar, M. (1995). “Emîr-i Hac”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi (DİA) 11 (ss.131-133). İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı (TDV) Yayınları.

Atar, F. (2001). “Kadı”. DİA 24 (ss.69-73). İstanbul: TDV Yayınları.

Baktır, M. (2009). “Suffe”. DİA 37 (ss.469- 470). İstanbul: TDV Yayınları.

Boynukalın, M. (2011).“Tebliğ”. DİA 40 (ss. 218, 219). İstanbul: TDV Yayınları.

Buhârî, Muhammed b. İsmâîl. (1986). el-Câmiu’s-Sahîh, nşr. Muhibbuddin Habîb. Kahire: Dâru’r-Reyyân li’t-Türâs.

Ebû Dâvûd, Süleyman b. Eş’as b. İshak. (2009). Süneni Ebî Dâvûd, thk. Şuayb elArnavud. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye.

El-A‘zamî, Muhammed Mustafa. (1978). Studies in Early Hadith Literature. Indiana U.S.A: American Trust Publications.

Elmalı, A. (2009). Abdullah b. Mes‘ûd ve Hukukî Kişiliği. Doktora Tezi. Dokuz Eylül Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü. İzmir.

İbn Abdilber, Ebû Ömer Yusuf b. Abdillah en-Nemerî el-Kurtubî. (1992). elİstîâb fî Ma’rifeti’l-Ashâb, thk. Ali Muhammed el-Becâvî. Beyrut: Dâru’l-Cîl.

İbn Hacer, Ahmed b. Ali b. Hacer Ebu’l-Fadl el-Askalânî. (2010). el-İsâbe fî Temyîzi’s-Sahâbe. trc. Naim Erdoğan (Sahâbe-i Kirâm Ansiklopedisi). İstanbul: İz Yayıncılık.

İbn Hacer, Ahmed b. Ali b. Hacer Ebu’l-Fadl el-Askalânî. (1959). Fethu'l-Bârî Şerhü’l-Sahîhi’l-Buhârî. Beyrut: Dâru’l-Marife.

İbn Hişam, Abdülmelik b. Hişam b. Eyyub el-Meâfirî. (2016). es-Sîretü’nNebeviyye, trc. Doç. Dr. Abdülvehhab Öztürk. İstanbul: Kahraman Yayınları.

İbn İshâk, Muhammed b. İshâk b. Yesâr el-Medenî. (2013). Kitâbü’s-Siyer ve’lMegâzî, thk. Süheyl Zekkâr, trc. Ali Bakkal. İstanbul: Harf Yayınevi.

İbn Mâce, Ebû Abdullah Muhammed b. Yezîd Mâce el-Kazvîni. (2013). Sünen, haz. Muhammed Berber. Beyrût: el-Mektebetü’l-Asrıyye.

İbn Sa’d, Muhammed b. Sa’d b. Menî el-Hâşimî el-Basrî. (2015). Kitâbü'tTabakâti'l-Kebîr, thk. Ali Muhammed Ömer, trc. Musa Kazım Yılmaz (Çeviri Heyeti). İstanbul: Siyer Yayınları.

Kettânî, Muhammed Abdülhay. (2012). et-Terâtibü’l-idâriyye (Hz. Peygamberin Yönetimi) trc. Ahmet Özel, İstanbul: İz Yayıncılık.

Koca, F. (2011). Peygamberimiz Hz. Muhammed’in Müezzinleri, Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Cilt: 52:2, , ss. 291-310.

Makrîzî, Ebû Muhammed Takıyyüddîn Ahmed b. Alî b. Abdilkadir b. Muhammed el-Makrîzî. (1997). el-Mevâʿiz ve’l-İʿtibâr bi-Zikri’l-Hıtat ve’lÂsâri. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye.

Memmedzade, E. (1999). Vahiy Kâtipliği ve Hz. Peygamber’in Vahiy Kâtipleri. Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü. Ankara.

Nesâî, Ebû Abdurrahmân Ahmed b. Şuʻayb b. Ali. (1991). es-Sünenu’l-Kübrâ, nşr. Abdülğaffâr Süleyman el-Bündârî-Seyyid Kesrevî Hasan. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye.

Okumuş, M. (2013). Kur’an’ın Tedrici Nüzûl Süreci Bağlamında Mekki ve Medeni Ayetler Üzerine. Eskiyeni Anadolu İlahiyat Akademisi Araştırma Dergisi. Sayı:27. ss.7-21.

Rayyis, Z. (1995). İslâmda Siyasi Düşünce Tarihi, çev: Prof. Dr. İbrahim Sarmış. İstanbul: Nehir Yayınları.

Savaş, R. (2020). İslâm’ın İlk Asrında Kadın, İstanbul: Siyer Yayınları.

Şen, Z. (2006). Kur’an’ın Metinleşme Sürecinde Ortaya Çıkan Problemler. Doktora Tezi. Dokuz Eylül Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü. İzmir.

Taberî, Muhammed b. Cerîr b. Yezîd el-Âmülî. (1967). Târîhu’r-Rusül ve’lMülûk. Beyrut: Dâru’t-Türâs.

Uraler, A. (2010). “Şifâ Bint Abdullah”. DİA 39 (ss.138-139). İstanbul: TDV Yayınları.

Uzunpostalcı, M. (1994).”Defin” DİA 9 (s. 86). İstanbul: TDV Yayınları.

Vakıdî, Ebû Muhammed b. Ömer b. Vakıd es-Sehmî. (2014). Kitâbü’l-Megâzî, thk. Marsden Johes, trc. Musa K. Yılmaz. İstanbul: İlk Harf Yayınevi.

Yağcı, H. (2009). Hz. Peygamberin Söz ve Davranışlarında İnsan Kazanma Sanatı, Yüksek Lisans Tezi. Yüzüncü Yıl Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü. Van.

Yavuz, Y. Ş. (2012). “Vahiy”. DİA 42 (ss.443, 447). İstanbul: TDV Yayınları.

İndir

Yayınlanmış

2021-02-27

Nasıl Atıf Yapılır

ŞAHİN , N. . (2021). Hz. Peygamberin Vazifelendirdiği Din Görevlileri . Türk İslâm Medeniyeti Akademik Araştırmalar Dergisi, 16(31), 137–166. Geliş tarihi gönderen https://timad.com.tr/index.php/timad/article/view/56