Türkiye’de Cezaevi Mekânları, Edebiyat Ve Çoklu Kronotoplar (1923-1953)

Özet

bir kapatılma mekânı değil, farklı zaman kavrayışları, zamana ve mekâna ilişkin toplumsal, tarihsel, kültürel referans sistemleri,  bireysel/duygusal deneyimler, farklı toplumsal aktörler arasındaki sembolik etkileşimler ve yaratıcı imge dağarcığıyla şekillenen bir palimpsestir.  Cezaevi,  her bir mahkûmun iç dünyasında, toplumla kurduğu ilişkide ve yaşadığı fiziksel çevrede farklı biçimlerde inşa edilmekte, deneyimlenmekte ve yeniden üretilmektedir. Bu makalede 1923-53 arasında ve onu takip eden yıllarda cezaevinde bulunan Nazım Hikmet, Necip Fazıl Kısakürek, Kemal Tahir ve Hasan İzettin Dinamo’nun cezaevleriyle ilgili yazdıkları metinlerdeki zaman, mekân ve tarihsellik imgeleri, Mihail Bahtin’in kronotop/zaman-mekân, Erving Goffman’ın sembolik etkileşim kavramları çerçevesinde incelenmekte, söz konusu yazarların kapatılma mekânında zaman ve benlik inşasına, kültürel referans sistemleri aracılığıyla metin düzleminde ürettikleri cezaevi imgesine ilişkin eleştirel söylem analizi gerçekleştirilmektedir.